Ali Bey ise o yaşa gelinceye kadar hiçbir akşam bir yerde kalmaya annesini alıştırmamış, sebepsiz bir gün daireye gitmemezlik etmemiş, yani kendi alışkanlıklarını dünyanın adeti, kendi fikrini sırf gerçek olarak kabul etmiş bir çocuk olduğundan, böyle yirmi yıllık bir ömür içinde hiç başına gelmedik bir felakete uğrayınca, o kadar telaş etti ki, haline bakılsa, ölüm derecesine gelmiş bir hastadan farkı görülmezdi. İnsan bir garip hayvandır ki her şeye alışır. Her alışmadığı şeyden korkar. Hatta bazı kere o kadar korkar ki, ölümü, (mesela) dünyada en çok geçici olduğu bilinen mutluluktan ayrılmaya bile tercih eder. (Büyük olasılıkla, ölüm korkusunun bütün insanlıkta yaygın olması da ölümün, bir kişiye bir kere geldiği için alışkanlık yaratmamış olmasındandır).

As for Ali Bey, until he reached that age, he had never accustomed his mother to him staying somewhere even for a single evening. Nor had he ever, without reason, failed to go to the office for even a single day. That is to say, since he was a child who regarded his own habits as universal customs and his own opinions as the sole truth, when he encountered a disaster in this twenty-year life—something he had never experienced before—he became so agitated that, if one were to look at his state, he would appear no different from a patient at the brink of death. A human is a strange creature who gets used to everything. Yet they fear anything they are not accustomed to. Sometimes, they are so afraid that they even prefer death over parting with happiness—which is known to be the most fleeting thing in the world. (Most likely, the prevalence of the fear of death among all of humanity is because death, occurring to a person only once, does not create a habit.)